Op zondag 8 december 2019 heeft Ben Hui-Chao Claessens Dharma transmissie ontvangen van Maurice Genko Knegtel Roshi in het Graalhuis te Utrecht. Hij is nu formeel priester en leraar (Sensei) in de Soto Zen traditie. De ceremonie van de transmissie (of overdracht) is meerdaags en kent eeuwenoude Chinese en Japanse rituelen uit de traditie van de Soto Zenlijn. In de  eerste ceremonie (Denkai) werd hij op 7 december tot priester in de Sototraditie gewijd. In de tweede ceremonie (Denbo), op 8 december, werd hij formeel opgenomen als leraar in de 24 eeuwen oude ‘bloedlijn’ van zijn eigen leraar. Ben Claessens Sensei is daarmee formeel opvolger en Patriarch in de 83e generatie in deze lijn die – via de VS, Japan en China – rechtstreeks teruggaat tot Shakyamuni Boeddha in India.

Een klein deel van de laatste ceremonie, de Denbo, werd voor het oog van de aanwezigen uitgevoerd. Leraar en Successor maken, met het gezicht naar elkaar, drie buigingen.

Foto’s: Lotte

 

De vrij functionerende essentie ervaar je soms, veelal in een onbewaakt moment. Soms na veel discipline – oefening baart kunst. Kun je het in alle aspecten van je leven ervaren? Immers, waar je gaat daar is je weg. Je belichaamt de Weg. Essentie vindt een expressie in al wat verschijnt, gaande is, ervaren wordt, in het kleinste, in het totale universum. Vandaar – onder al ons denken en doen hangt het universum (naar Evelynn Underhill).
Is er nog wel een Weg wanneer je het ervaart, er totaal in op gaat? Het vrij functionerend principe omvat alle aspecten van ons leven, het brengt ze voort, het verlaat ons nimmer. En van dat principe is niets en niemand uitgesloten, het omvat alles. Vrijheid is te vinden in de overgave, wanneer je je verenigt, bent afgestemd met alles en iedereen, voor een moment jezelf vergeet. Oplost.

 

We praktizeren, we volgen en spiritueelpad om in de verwarrende veelvoud van alledag de  eenvoud, het Ene, te ervaren – het is allemaal niet ver weg, het is in feite geen haarbreed verwijderd, nader dan ik mijzelf, en toch, en toch…de weg erheen is lang, oneindig lang, omdat ik het niet kan bewerkstelligen.

Ons krachtig vasthouden aan ‘ik’ hindert ons. Hoe vaak zeggen we niet: ik denk, ik heb een idee, ik wil dit, ik wil dat weten, ik voel dit of dat. Maar wie of wat is ‘ik’? We zijn als  een golf in een onmetelijke oceaan, vloeibaar, we hebben niet iets in of tot ons bezit – we zijn alles – ons gevoel, emotie, gedachten, bewustzijn. We zijn een bundeling daarvan, een instabiele, beweeglijke, kwetsbare bundeling die voortdurend overvloeit in de verschijnselen om ons heen, in alles, dichtbij en ver weg, eenvoudig omdat we onlosmakelijk verbonden zijn met alles en iedereen. Waarom zou je nog aan iets vasthouden als het niet kan?