Eén grenzeloze oceaan van stilte
Onze Oergrond – God het Zelf, Boeddhanatuur – is één grenzeloze oceaan van stilte, van Licht, energie waaruit alles oprijst en waarin alles verdwijnt, in dit ene moment. Stilte is een kwaliteit van de grond waarin alles verbonden en onlosmakelijk met elkaar samenhangt. Daar, in de Oergrond, gebeurt ‘niet-iets’, God ’is’, Ongeboren, Onnoembaar, Onwezenlijk, zonder kenmerken. Het verenigt onze beleving van verleden, heden en toekomst, van ruimte en tijd, leven en dood, het sluit niets en niemand uit en vindt een expressie in alles en iedereen, in alles van vorm en naam. Stilte is derhalve niet het tegenovergestelde van geluid maar ligt onder spreken en zwijgen. Het Eeuwige manifesteert zich aldus in het tijdelijke. Het is de vruchtbare bodem van ons bestaan – nirvana. En het wordt samsara door wat wij ervan maken, door onze hechting aan het tijdelijke en de veelheid, met onze voor- en afkeer, dat is waarom we zo dikwijls verdwalen in het gedoe van alledag. Tegenstellingen en verdeeldheid ontstaan vanuit ons onvermogen, onze onwetendheid van wat werkelijkheid is, de samenhang van en eenheid in alle dingen.
In onze opvoeding en scholing zijn we niet vertrouwd geraakt met de eenheid maar met de veelheid, de uiterlijke wereld. En het zijn de spirituele wegen die ons helpen herinneren waar we zijn, waarin we staan en wat we in werkelijkheid zijn. Waar is God, Boeddhanatuur? Wel, hier op de plek waar we zijn. Waar we zijn, daar is ons pad, het pad als metafoor voor onze geest of Oergrond waarin alles verschijnt en één is. Daar, in ons, ontspringt het universum. De onophoudelijke verandering die we menen waar te nemen is niet zozeer een verandering in de tijd – het doet zich voor in het tijdloze waarin we staan. Als ware het een caleidoscoop brengt het ene onzichtbaar en naadloos maar onstuitbaar het andere voort. Dit ons weer her-inneren, in het bewustheid brengen en voor-leven is de weg van zen, de weg van meditatie – realisatie – actualisatie.
