Alle religies zijn ooit ontstaan om de mens op weg naar die fundamentele ervaring te leiden. In de grote religies is dat verloren gegaan. Het zijn vooral de kleine marginale mystieke tradities binnen die religies die dit voortzetten, niet zelden tegen de verdrukking in. Het monddood maken van mystici binnen sommige religieuze stromingen is al eeuwen gaande, tot op vandaag de dag. Zo werd de Duitse Benedictijn en zenleraar Willigis Jäger in 2001 zijn spreek- en leerbevoegdheid ontzegd – hij had zich te vrij uitgelaten over de dogma’s van de kerk. Voor Jäger is het leven in al zijn facetten, aspecten en verschijningsvormen de manifestatie van Gods kracht. De Kerk zou die eerste werkelijkheid dichter bij de gelovige moeten brengen, in plaats van de eigen aanbidding en het eigen belang en voortbestaan voorop te stellen.

Kerkelijke instituten hechten aan hun voortbestaan vanuit dogma’s en wereldse macht, precies de aspecten die de eenheid met de bron, eeuwige wijsheid en waarachtige liefde en mededogen verborgen houden. Hun vertegenwoordigers zien zichzelf als middelaars tussen mens en de Almachtige. Maar in de mystiek is de kerk geen middelaar en is de kerk in feite uiteindelijk onnodig –in de mystiek geldt voor eerst de innerlijke bevrijding door de directe eenheidservaring, dus niet de ervaring van mens tot God maar de ervaring van de onmiddellijkheid van het onvoorstelbare – namelijk de mens als expressie van het goddelijke en het bewustzijn als functie van de Heilige geest waarin alles en iedereen oplicht, als een reflectie van het eeuwige Licht. De mens kan door de ervaring van die eerste werkelijkheid in dit leven de dualiteit en daarmee tijd en ruimte overstijgen en wedergeboren worden, de wederopstanding aan den lijve ervaren. De mystieke ervaring betekent het opstaan en ontsnappen uit het graf van de eindeloze cirkel van oorzaak en gevolg. Weliswaar dient het leven geleefd te worden in deze wereld maar zoals de mystici zeggen – we zijn levende in de wereld maar niet van de wereld.

(foto Pexels)