Geloof en religie kunnen ons niet beschermen tegen de weerbarstigheid van het bestaan. Wat ze mijns inziens kunnen doen, is ons helpen in het versterken van het vermogen om beter te leren zien wat op enig moment in ons gaande is en wat ons in dat moment (mogelijk) te doen staat.
Als er pijn is is er pijn, als er vreugde is is er vreugde. We kunnen ons niet of maar moeilijk afschermen van onze eigen roerselen en gedachten. Maar we kunnen het leren herkennen, wanneer ze opkomen en ons in hun greep willen nemen. We kunnen gegijzeld worden door onze eigen emoties en gedachten. De mens is een wezen dat angst kent, vrees voor het onbekende, verdriet om verlies, om wat ooit was.
In mijn ervaring als mens, vader, ex-echtgenoot, collega, vriend en leraar kan ik dat alles alleen maar beamen. Ik weet niet waar voor het individu de grenzen van de mogelijkheden of onmogelijkheden liggen. Ik ben zeer gereserveerd in opvattingen die menen dat alles mogelijk is waar je je voor inzet, dat iedereen zijn of haar dromen kan waarmaken. Ik ben meer van: onderzoek, test, kijk wat kan en niet kan. Wanneer iets de ene keer niet kan wil dat niet zeggen dat de deur voor eeuwig gesloten blijft. Ieder mens gaat een uniek pad en kan dat pad alleen voor zichzelf bepalen en invullen, daarbij ondersteund door de omgeving.
Wat mij helpt is door de dag terug komen op de plaats waar ik ben, door even te pauzeren, door in een bezigheid me bewust te worden waar ik ben en welke beweging ik uitvoer, door bewust te zijn van wat de zintuigen op enig moment prikkelt – de frisse ochtendlucht, gezang van een merel, muziek, de geur van koffie, een stemgeluid etc.
Ik weet niet hoe ieder in het eigen leven staat, waar men met de eigen gedachten en emoties of gevoelens is en toch is er een connectie die dit alles overstijgt. Als we verdwalen in onze eigenheid kan dat wanhoop geven maar we zijn altijd waar we wezen moeten. Er is namelijk geen andere plek dan precies daar, hoe benauwd dat ook kan voelen. Het is daar waar we leven en nergens anders.