Zentraining is boven alles geduld oefenen

Alles heeft zijn tijd, zei Prediker. Voor alles is een tijd. In het leven hebben we dat niet altijd in de gaten. We denken dat veel maakbaar is, planbaar enz. Ons ego-denken is gewend alles te regelen, te plannen en te controleren. In de zentraining willen we het ego tot het ware Zelf terugbrengen – met andere woorden masseren en sensitief maken voor de eigen oergrond of bron.

Om daar voeling mee te krijgen, zich daarvoor te open en het uiteindelijk ten volle te ervaren, vraagt tijd. De zentraining lost geleidelijk de beschermlagen van het ego op –  als ijs of boter dat smelt in de zon. Dat kost tijd en bij iedere student verloopt het proces anders. Eenheidservaringen vragen om overgave. Men krijgt kleinere en grotere ervaringen – onverwacht. Ik zeg geregeld: als men ernaar reikt, wijkt het. Het universum laat zich niet pakken. Het ego moet leren dat hier de regel geldt – niet mijn wil maar Uw wil geschiede. In spiritueletermen spreken we van ‘sterven’ teneinde herboren te worden. Allen op een dode tak bloeit een bloem.

Eenmaal de eenheid ervaren na een moment van overgave, dient de ervaring te slijten en in het alledaagse leven een plek krijgen. Leraren kunnen op het moment zelf mee dansen in de vreugde met de student maar al snel wordt hem of haar gezegd – nu weer de tuin in onkruid wieden of, de vaat moet nog worden gedaan. Terug naar de basis, opnieuw gronden, aarden is de beste remedie om de ervaring te laten slijten. Ook dat kost tijd, geen dagen of weken maar maanden en jaren.

Daarom kost een zentraining ook vele jaren. We zoeken naar de grond, het universum dat ons voortbrengt, waaruit alles oprijst. We beginnen aan een lange weg om er achter te komen dat we ons huis nooit verlaten hebben. We waren altijd al thuis. Elk idee iets te hebben bereikt, dat we iets hebben dat een ander niet heeft, dat we ons ergens op kunnen beroepen moet sluiten. Het kost tijd te leren omgaan met de perspectieven van eeuwigheid en tijdelijkheid – de twee dimensie die één en in ons leven. Het kost tijd. Het vraagt geduld. Er valt niets te forceren. Het is een zaak van ontvangen – door jezelf te geven. Je geeft jezelf in momenten van zelfvergetelheid, als jij, je ego, er even niet is en het leven zelf zonder belemmering in alle enormiteit zich kan ontvouwen. Het kost tijd. Geduld.

Foto: Irina Iriser – Pexels