Niet langer voorbij gaan aan wat zo vanzelfsprekend lijkt

Maandenlang snakten we naar normalisering van leven, naar samen leven. Inmiddels kunnen we voorzichtige stappen op de weg terug zetten, naar ‘normalisering’. Maar wellicht is ‘normalisering’ voor en in deze tijd niet het juiste begrip. Normalisering is de herinnering aan en het weer oppakken van wat het leven in de pre-pandemische tijd was: voor velen een wereld van volle agenda’s waarin we soms voorbij gingen aan wat werkelijk belangrijk is. De pandemie bracht het gewoel, het stof even tot rust en gunde ons een tijd van her-waardering, een tijd om prioriteiten opnieuw te stellen. Om de vele zaken die we in alle gedoe zo gauw vergeten weer te herinneren. Zoiets als – hoe bijzonder dat het elke ochtend licht wordt. Of dat je bij het zetten van een kop thee of koffie opmerkt dat er zomaar helder en fris water uit de kraan komt. Het geluid van een bromvlieg, mensenstemmen, de wind. De warmte van de regen en de geur van de buitenlucht na een fikse regenbui. Je iets herinneren is (opnieuw) sensitief worden voor bepaalde aspecten.

Laten we niet terug gaan naar normalisering maar naar een leven waarin we onszelf in staat stellen geregeld te kunnen herinneren aan wat er toe doet. En, aan de hand daarvan, voor de dag van vandaag en morgen, te kunnen bepalen wat ons te doen staat. Als je ineens wordt afgesneden van wat zo gewoon leek en het er ineens niet meer is, kun je stilstaan bij de vraag waarom je zo lang op de automatische piloot hebt geleefd. En kun je beseffen van welke onschatbare waarde en hoe onvervangbaar zoveel in het leven is.

Wie op de automatische piloot leeft ontgaat wellicht het wonder, het spirituele aspect van dit bestaan, namelijk dat mensen en dingen niet buiten ons zijn – maar dat alles hier, ‘in’ ons ontstaat en functioneert. Daar ontmoeten we elkaar, daar gebeurt het. En daar zijn alles en iedereen met elkaar verbonden, onlosmakelijk. Het geluid van muziek op de radio staat niet los van de bries van de wind, de rozenstruik en de geur ervan, auto’s in de straat, stemgeluiden, de stoel en de tafel, de zon, de maan en de sterren. Onze geest is één en vindt per moment een wisselende expressie in beelden, in wat wel eens lijkt op een hechte, precies passende kaleidoscopische puzzel van miljoenen stukjes. Daarin gaat het wonder schuil. Want het zijn die miljoenen stukjes die ieder (ogenschijnlijk afzonderlijk) stukje mogelijk maken – het stromend kraanwater, de stoel, de bries, het geluid van een stem. En al dat speelt hier, op dit moment, in jou en in mij. We staan in hetzelfde.

Spiritualiteit is in feite een oproep de normalisering te doorbreken en door te dringen tot je diepere geheugen – die laag die je helpt je te herinneren – lees; te ver-innerlijken – waar we in staan, wat en wie je in werkelijkheid en wat er toe doet.

Foto: Priscilla Du Preez – Unsplash